قاعده بازی

داشتم یه فوتبال اروپایی نگاه می‌کردم( آرسنال-میلان) دوستی هم پیش من بود بعد از مدتی گفت چرا اینقدر خلوته زمین و اینها اصلا به پر و پای هم نمی‌پیچند؟

گفتم: تو عادت داری به فوتبالهای علی اصغری که وقتی نگاه می‌کنی انگار 40 نفر تو زمین هستند.

گفت: آره تو فوتبالهای ایران به جای اینکه بازی خودشون را بکنن همش تو هم میلولند.

گفتم: فقط تو فوتبال اینطوریه؟

یه نگاهی کرد و گفت: یعنی چی؟

گفتم: ببین این یه بازیه! باید خودت را براش آماده کنی، قواعدش را یاد بگیری، فرهنگش را بشناسی بعد بری بازی کنی.

اما،.....اما اگر اینکاره نباشی و بخواهی خودت را جا بزنی، اون موقع مجبوری انرژی بیهوده مصرف کنی،الکی بدوی و به هر کسی گیر بدی، تقلب کنی و هزار دردسر. گاهی شانسی میبری و اغلب هم می بازی.

نگاه کنید به تمام جوانب زندگی اجتماعی ، فرهنگی و سیاسی ایرانیان. همش همینه، کسانی که قواعد و فرهنگ آنرا نمی‌دانند وارد بازی‌ می‌شوند و با هزار دوز و کلک و گیربازار و اینها، می‌خواهند برنده بشوند.

یارو می‌خواهد تجارت کند. بلد نیست، پول هم ندارد.چی میشه؛ رو میاره به کلاهبرداری زیر و روکشی تهدید، خواهش، التماس، باندبازی و غیره.

بقیه جوانب و موارد هم همین هست رانندگی، ورزش، سیاست و حتی شهرنشینی.

الان تو ایران، مردم بیشتر از اینکه به زندگی خودشون باشن همش به همدیگر گیر می‌دهند .

بعد هم هرکی بیشتر حرامزدگی کنه و بیشتر زیر و رو کشی کند می شود زرنگ و هوشمند.