برنامه ریزی

نوجوون که بودم همش اینور و اونور می شنیدم که توصیه میکنن نوجوونها باید برای استفاده بهینه از وقتشون برنامه ریزی کنن. باید برنامه داشته باشن و از این جور نصیحتها.

ما هم هی می رفتیم برای خودمون جدول برنامه ریزی درست می کردیم که کارهامون با برنامه انجام بشه دفترچه می خریدیم کارهامون و فعالیتها را توش می نوشتیم اما میشه گفت 95 درصدش فقط نوشته می شد و هیچگاه اجرا نمی شد اصلا شاید خیلی هاش عملی نبود مگه یه نوجوون چقدر به خودش و دنیای اطرافش اشراف داره.

خلاصه ما بزرگ شدیم , گرچه بخاطر خانواده و معدود افرادی از دور و بر  و به هرحال یه سری برنامه ریزی های محسوس و نامحسوس , خواسته و ناخواسته  که انجام شد ، در مقایسه با خیلی ها , نوجوونیمون خیلی هم به بطلالت نگذشت. اما وقتی که چشممون باز شد و کمی دنبا را بهتر دیدیم. گذشته و تاریخ و فیلم و کتاب و ممالک دیگه و اینها، یه چیزی برام روشن شد؛ هیچ کجا نوجوون برای خودش، برای وقتش و برای زندگیش برنامه ریزی نمی کنه  , بلکه این جامعه و تاحدی خانواده است که مسیری را برای نوجوون هاش و جوونهاش تعیین می کنه , این سیستم است که مردم را به سمتی سوق می ده ، شاید معدود افرادی بتوانند در مسیری متفاوت حرکت کنند ولی بیشتر رفتارهای اجتماعی توسط سیستم برای اغلب افراد نهادینه می شود. حتما دقت کرده اید که رفتارهای اجتماعی اکثریت یک جامعه از یک الگو تبعیت می کنه. این الگوها برخی از فرهنگ و بسیاری توسط سیستم پیاده و اجرا می شوند.

در اغلب جوامعی که رفتارهای اجتماعی پذیرفته ای دارند اگر دقت کنید, سیستمی بر جامعه حکمفرماست که دارای ثبات زیادی ست و در ضمن این ثبات توانسته است در طول سالیان طولانی به تدریج این رفتارها را به هنجار تبدیل کند و معیارهای موردنظر را در جامعه پیاده کند. شاید بتوان گفت در اغلب این جوامع شاید زمانی در حدود بیش از 200 سال این روند طول کشیده و هر روز قدمی کوچک برداشته شده است.

اما در مقابل به عنوان مثال به جامعه خودمان نگاه کنید , در 200 سال گذشته چقدر ثبات در این سرزمین بوده است؟ چه سیستمی بر راس امور بوده است که نگرانی رشد فرهنگی و اجتماعی ملت را داشته باشد؟ چه فرصتی به ملت داده شده تا به بالندگی و رشد برسد؟ حال اضافه کنید نظامهای مردم ستیز که نه تنها چیزی بر فرهنگ ملت نیافزودند بلکه با فراهم نمودن ابزار سرخوردگی و افسردگی هر روزه ملت، آنها را گاهی تا سرحد خود تخریبی پیش برده اند. و حتی معیارهای وارونه به جامعه تزریق کرده اند.

خوب این تنها یه گوشه ای از عوامل دخیل در رفتارهای یک جامعه است ولی به نظر من  نقش اساسی در تعیین سمت و سوی یک جامعه دارد.

البته به مانند بسیاری از زمینه های دیگر ایرانی ها موارد استثا زیاد دارند چنانچه هنوز برخی رفتارهای هنجار در مردم دیده می شود ولی نکته ای که دوست دارم بگم چندین بار از افراد محتلف اهل کشورهای خارج از منطقه که کمی بیشتر به عمق توجه می کنند شنیدم که مردم ایران  با دیگر ملل خاورمیانه کاملا متفاوت هستند.  قضاوت اینرا هم باید به دیگران واگذاشت اما این را با اطمینان می گم:

اگر بهترین ملتی که از نظر فرهنگی و اجتماعی سراغ دارید هم اسیر همین بلایایی که  بر سر ملت ایران آمده، می شد، در عرض کمتر از ده سال به ورطه ای ژرفتر و دهشتناکتر  از غیراخلاقی ها و فسادها , جهالتها فرو می افتاد.

نکته غم انگیز داستان ملت ما اینه که در اغلب جوامع عده ای روشنفکر و دانا هستن که گاهی ملتشون را به سمت رشد و تعالی رهنمون می شوند ولی در اینجا روشنفکران و یا هر اسم دیگه روشون بگذارید یا ناآگاهانه و از روی تنگ نظری و کوته فکری و یا آگاهانه و از روی خیانت اغلب مردم را به بیراهه و بن بست و پسرفت می کشانند. متاسفانه با اینکه ملت ما از بسیاری از ملتهای منطقه جلوتر است اما روشنفکران ما برخلاف قاعده و عرف همه جای دنیا از ملت خودشون بسیار عقب مانده تر و کوته فکر تر هستند.