تو منو دوست نداری!

مدتها پیش جایی که کار می کردم, مدتی کوتاهی یه مهندس جوان کُرد  همکار ما شد ولی خیلی زود رفت،شخصیت جالبی داشت و خیلی سریع به جمع  ما وارد شد و صمیمی شد،  من  عادت داشتم با دوستان صمیمی شوخی کنم و گاهی نکته ای را به طنز بهشان بگم,  ایشون هم بی نصیب نمی ماند.

یه روز که من را تنها پیدا کرد، آمد نزدیک و

گفت: ابلیس شما از من بدت میاد؟

گفتم: چطور؟

گفت: می خوام بدونم

گفتم: چرا همچین فکر و احساسی داری؟

گفت: آخه شما همه اش به من گیر میدی، تیکه می اندازی و ایراد می گیری!

گفتم:خوب این عادت منه ، با کسانی که دوستشون دارم شوخی می کنم و سعی می کنم در حین حال ایراداتشون هم بگم. تو خودت حتما دقت کردی من با یکی دو نفری که خیلی صمیمی هستم هم همین طور هستم تازه با شدت بیشتر. این نشانه اینه که برای من اهمیت دارید وگرنه تو خودت می دونی که من از فلانی و فلانی خوشم نمیاد و قبولشون ندارم.اینرا که متوجه شدی؟

گفت: بله اینرا متوجه شدم.

گفتم: خوب تاحالا دیدی من از اونها ایرادی بگیرم؟ و یا شوخی کنم؟

گفت: نه ندیدم

گفتم: آدم باید ابله باشه که وقت و انرژیش را به این صورت با کسانی که ازشون خوشش نمیاد و قبولشون نداره، حروم کنه.

گفتم:عزیز، من اگر ایرادی را می گم برای اینه که شاید خودت متوجه نباشی تا برطرفش کنی وگرنه اینکه همیشه ازت تعریف کنم نمی تونه دوستی واقعی باشه. و نکته دیگه اینکه من پیش از اینکه اون مورد باعث صدمه و ضررت باید بهت بگم وگرنه بعد از خسران که فقط نمک به زخم پاشیدنه.

یه کمی فکر کرد و لبخندی نشانه از رضایت زد، بعد از آن اعتمادش خیلی بیشتر شده بود و حتی خودش گاهی میامد مشورت میکرد البته خیلی زود از اون جا رفت اما تا مدتی با من در تماس بود.

البته همه اینطور صادق نیستن که بیان بپرسن و کلا بسیاری هم دوست ندارن اصولا ایرادی ازشون گرفته بشه.