“هر سکه می شه قلب باشه اما هرچی قلب شد دیگه دل نمی شه”

دوست عزیز و گرانقدرم ورتیگونه اینجا از من دعوت کرده که در بازی وبلاگی شرکت کنم؛ حالا در این پست من با تاخیر از دید دیگری در این بازی شرکت می کنم و تنها به نکته ای کوچک اما بسیار مهم از نظر خودم اشاره می کنم، امیدوارم زیاد از منظور نظر دوستان دور نشوم.

خوب دوستان در مورد استفاده و یا سواستفاده دز ادبیات سیاسی اشاره کرده اند که سابقه طولانی دارد اما عمق تحریف می تواند بسته به شخصیت و ماهیت فرد سیاسی متفاوت باشد اما من می خواهم از منظر اجتماعی و فردی به این قلب واژه ها اشاره کنم.

در بحث ایدئولوژیک هرچیزی باید در راستای هدف ایدئولوژی بکار گرفته شود و واژه ها هم از این امر نه تنها مستنثی نیستند بلکه شاید اولین خاکریز باشند باز هم نمی خوام تنها در وادی ایدئولوژی و مذهب جلوتر بروم بلکه این فشار و حلقه که بر جامعه ای افتاد و به ان رفتار کاسبکارانه اضافه شد لجن مال شدن فرهنگ و اخلاقیات و غیره به شکل وحشتناکتری اتفاق می افتد.

در جامعه ما که علاوه بر مذهب, آلوده به رفتار مشمئزکننده بازاری و کاسبکارانه سنتی به بدترین شکل است بسیاری از واژه ها به تبع تحریف معیارها , قلب شد که از ساده ترین ان “زرنگی” و “هوش” است و به مسایل مانند خیرات و خیر بودن و بسیار زمینه های دیگر کشیده شده است.

اما کوتاه سخن این که در این سه دهه نه تنها بسیاری از معیارها و واژه ها را تحریف شده است بلکه مفاهیمی  بکلی از بین رفته است و کمتر کسی آشنایی با آنها دارد.

همین امروز از اطرافیانتان و همکاران و بقیه بپرسید: عزت نفس یعنی چی ؟ چه جایگاهی دارد؟ به چه دردی می خورد؟ بود و نبودش در منش فرد چه تاثیری دارد؟

بپرسید مناعت طبع به چه معناست؟

از الان قیافه های اغلب آنها را می توانم تجسم کنم!

موفق باشید